Roditelju poginulog borca pripada pravo na izuzetno materijalno obezbjedenje
PostPosted:Sat Oct 12, 2019 3:35 pm
Ĉlanovi 1. i 4. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊenju ratnih vojnih invalida i porodica poginulih boraca
RODITELJU POGINULOG BORCA PRIPADA PRAVO NA IZUZETNO MATERIJALNO OBEZBJEĐENJE IAKO SA NJIM NIJE ŢIVIO U ZAJEDNIĈKOM DOMAĆINSTVU U VRIJEME NJEGOVE SMRTI, POD USLOVOM DA NIJE U RADNOM ODNOSU, DA NE OBAVLJA SAMOSTALNU DJELATNOST I DA NIJE KORISNIK PENZIJE.
Iz obrazloţenja:
Rješavajući po prijedlogu opštinskog organa uprave nadleţnog za boraĉko- invalidsku zaštitu Opštine L. za prestanak tuţitelju prava na izuzetno materijalno
obezbjeĊenje tuţeni organ je u postupku utvrdio da tuţitelj ne ispunjava zakonske uslove za priznavanje prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje propisane u odredbi ĉlana 2. stav 2. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊenju ratnih vojnih invalida i porodica poginulih boraca (“Sl. list RBiH”, broj: 33/95, 37/95 i 17/96). Naime, tuţeni organ je utvrdio da je poginuli sin tuţitelja u vrijeme smrti ţivio u zajedniĉkom domaćinstvu sa majkom, dok se njegov otac – tuţitelj nalazio u inostranstvu, pa je osporenim rješenjem tuţitelju utvrdio prestanak prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje sa 30.11.2000. godine, jer nisu ispunjeni uslovi iz ĉlana 2. stav 2. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊenju, prema kojem pravo na izuzetno materijalo obezbjeĊenje mogu ostvariti otac, majka i drugi ukoliko su ţivjeli u zajedniĉkom domaćinstrvu sa licima iz ĉlana 1. ovogo zakona u vrijeme njihove smrti ili nestanka i ako nema ĉlanova porodice iz stava 1. ovog ĉlana (braĉni drug, djeca roĊena u braku ili van braka i drugi).
MeĊutim, tuţeni organ je propustio da utvrdi da li su u konkretnom sluĉaju ispunjeni uslovi iz ĉlana 4. navedenog zakona za priznanje tuţitelju prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje. Naime, prema odredbi ĉlana 4. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊeju nezavisno od uslova iz ĉlana 2. ovog zakona, roditeljima poginulih, umrlih ili nestalih lica iz ĉlana 1. zakona pripada izuzetno materijalno obezbjeĊenje u iznosu od jedne prosjeĉne mjeseĉne plate ukoliko ni jedan od roditelja nije u radnom odnosu, ne obavlja samostalnu djelatnost niti je korisnik penzije. Dakle, prema navedenoj zakonskoj odredbi tuţitelju bi kao roditelju pripadalo pravo na izuzetno materijalno obezbjeĊenje i da nije ţivio u zajedniĉkom domaćinstvu sa sinom u vrijeme njegove smrti (te iako ima ĉlanova porodice iz stava 1. ĉlana 2.), pod uslovom da nije u radnom odnosu, da ne obavlja samostalnu djelatnost i da nije korisnik penzije. Ove ĉinjenice tuţeni organ nije utvrĊivao, iako su one odluĉne u rješenju ove upravne stvari, jer od utvrĊenja istih zavisi da li tuţitelj ispunjava ili ne ispunjava uslove za priznanje prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje po tom ĉlanu.
Stoga se ĉinjeniĉno stanje, u dijelu osporenog rješenja kojim je tuţitelju utvrĊen prestanak navedenog prava, ukazuje nepotpuno utvrĊeno, pa je primjenom ĉlana 38. stav 3. u vezi sa ĉlanom 35. stav 2. Zakona o upravnim sporovima valjalo u tom dijelu osporeno rješenje poništiti i predmet vratiti tuţenom na ponovno rješavanje.
(Presuda Vrhovnog suda Federacije BiH, broj: U-1532/01 od 7.3.2002.g.)
RODITELJU POGINULOG BORCA PRIPADA PRAVO NA IZUZETNO MATERIJALNO OBEZBJEĐENJE IAKO SA NJIM NIJE ŢIVIO U ZAJEDNIĈKOM DOMAĆINSTVU U VRIJEME NJEGOVE SMRTI, POD USLOVOM DA NIJE U RADNOM ODNOSU, DA NE OBAVLJA SAMOSTALNU DJELATNOST I DA NIJE KORISNIK PENZIJE.
Iz obrazloţenja:
Rješavajući po prijedlogu opštinskog organa uprave nadleţnog za boraĉko- invalidsku zaštitu Opštine L. za prestanak tuţitelju prava na izuzetno materijalno
obezbjeĊenje tuţeni organ je u postupku utvrdio da tuţitelj ne ispunjava zakonske uslove za priznavanje prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje propisane u odredbi ĉlana 2. stav 2. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊenju ratnih vojnih invalida i porodica poginulih boraca (“Sl. list RBiH”, broj: 33/95, 37/95 i 17/96). Naime, tuţeni organ je utvrdio da je poginuli sin tuţitelja u vrijeme smrti ţivio u zajedniĉkom domaćinstvu sa majkom, dok se njegov otac – tuţitelj nalazio u inostranstvu, pa je osporenim rješenjem tuţitelju utvrdio prestanak prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje sa 30.11.2000. godine, jer nisu ispunjeni uslovi iz ĉlana 2. stav 2. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊenju, prema kojem pravo na izuzetno materijalo obezbjeĊenje mogu ostvariti otac, majka i drugi ukoliko su ţivjeli u zajedniĉkom domaćinstrvu sa licima iz ĉlana 1. ovogo zakona u vrijeme njihove smrti ili nestanka i ako nema ĉlanova porodice iz stava 1. ovog ĉlana (braĉni drug, djeca roĊena u braku ili van braka i drugi).
MeĊutim, tuţeni organ je propustio da utvrdi da li su u konkretnom sluĉaju ispunjeni uslovi iz ĉlana 4. navedenog zakona za priznanje tuţitelju prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje. Naime, prema odredbi ĉlana 4. Zakona o izuzetnom materijalnom obezbjeĊeju nezavisno od uslova iz ĉlana 2. ovog zakona, roditeljima poginulih, umrlih ili nestalih lica iz ĉlana 1. zakona pripada izuzetno materijalno obezbjeĊenje u iznosu od jedne prosjeĉne mjeseĉne plate ukoliko ni jedan od roditelja nije u radnom odnosu, ne obavlja samostalnu djelatnost niti je korisnik penzije. Dakle, prema navedenoj zakonskoj odredbi tuţitelju bi kao roditelju pripadalo pravo na izuzetno materijalno obezbjeĊenje i da nije ţivio u zajedniĉkom domaćinstvu sa sinom u vrijeme njegove smrti (te iako ima ĉlanova porodice iz stava 1. ĉlana 2.), pod uslovom da nije u radnom odnosu, da ne obavlja samostalnu djelatnost i da nije korisnik penzije. Ove ĉinjenice tuţeni organ nije utvrĊivao, iako su one odluĉne u rješenju ove upravne stvari, jer od utvrĊenja istih zavisi da li tuţitelj ispunjava ili ne ispunjava uslove za priznanje prava na izuzetno materijalno obezbjeĊenje po tom ĉlanu.
Stoga se ĉinjeniĉno stanje, u dijelu osporenog rješenja kojim je tuţitelju utvrĊen prestanak navedenog prava, ukazuje nepotpuno utvrĊeno, pa je primjenom ĉlana 38. stav 3. u vezi sa ĉlanom 35. stav 2. Zakona o upravnim sporovima valjalo u tom dijelu osporeno rješenje poništiti i predmet vratiti tuţenom na ponovno rješavanje.
(Presuda Vrhovnog suda Federacije BiH, broj: U-1532/01 od 7.3.2002.g.)