OBAVEZE POSLODAVCA U VEZI SA ORGANIZACIJOM RADNIH DANA I DANA SEDMIČNOG ODMORA
Zakon o radu
član 24 stav 1 alineja g) i član 46 stav 1
Zakonom nije određeno koji dani su radni tokom sedmice, a koji su dani sedmičnog odmora, što znači da poslodavac može, u skladu sa svojim potrebama, odrediti koji dani u sedmici su radni, a koje dane će radnici koristiti kao dane sedmičnog odmora, međutim, u ugovor o radu je neophodno unijeti podatke o dužini i rasporedu radnog vremena kako bi radnik bio upoznat na koji način će njegovo radno vrijeme biti organizirano, te ukoliko se eventualno radi o radu u smjenama.
"Da li je poslodavac obavezan odrediti tačan dan sedmičnog odmora radnika u ugovoru o radu, te da li je moguće da redovno donosi odluke o korištenju sedmičnog odmora o kojima će obavještavati radnika tri do pet dana prije njegovog korištenja?
Odredbom člana 24. stav 1. alineja g) Zakona o radu ("Sl. novine FBiH", br. 26/2016 i 89/2018 - dalje: Zakon) predviđeno je da se ugovor o radu zaključuje u pisanoj formi i sadrži, između ostalog, podatke o dužini i rasporedu radnog vremena. Stavom 2. navedenog člana propisano je da se umjesto navedenih podataka može u ugovoru o radu naznačiti odgovarajući član zakona, kolektivnog ugovora ili pravilnika o radu, kojim su uređena ta pitanja.
U skladu sa članom 46. stav 1. Zakona, radnik ima pravo na sedmični odmor u trajanju od najmanje 24 sata neprekidno, a ako je neophodno da radi na dan svog sedmičnog odmora, osigurava mu se jedan dan u periodu određenom prema dogovoru poslodavca i radnika koji ne može biti duži od dvije sedmice.
Shodno navedenom, zakonom nije određeno koji dani su radni tokom sedmice, a koji su dani sedmičnog odmora, što znači da poslodavac može, u skladu sa svojim potrebama, odrediti koji dani u sedmici su radni, a koje dane će radnici koristiti kao dane sedmičnog odmora.
U skladu sa Zakonom, određivanje tačnog dana sedmičnog odmora nije bitan elemenat ugovora o radu, pa, prema tome, nije obavezno da isti bude njegov sastavni dio, međutim, u ugovor o radu je neophodno unijeti podatke o dužini i rasporedu radnog vremena kako bi radnik bio upoznat na koji način će njegovo radno vrijeme biti organizirano, te ukoliko se eventualno radi o radu u smjenama. U navedenom smislu, ne postoji ni obaveza poslodavca da donosi odluke o danu sedmičnog odmora sve dok je radnik upoznat o dužini i rasporedu svog radnog vremena i dok se podaci o navedenom uredno unose u evidencije o radnom vremenu u skladu sa Pravilnikom o sadržaju i načinu vođenja evidencije o radnicima i drugim licima angažovanim na radu ("Sl. novine FBiH", br. 92/2016)."
(Izvod iz Mišljenja Federalnog ministarstva rada i socijalne politike, br. 03-34/11-2964/19 od 19.11.2019. godine)
Zakon o radu
član 24 stav 1 alineja g) i član 46 stav 1
Zakonom nije određeno koji dani su radni tokom sedmice, a koji su dani sedmičnog odmora, što znači da poslodavac može, u skladu sa svojim potrebama, odrediti koji dani u sedmici su radni, a koje dane će radnici koristiti kao dane sedmičnog odmora, međutim, u ugovor o radu je neophodno unijeti podatke o dužini i rasporedu radnog vremena kako bi radnik bio upoznat na koji način će njegovo radno vrijeme biti organizirano, te ukoliko se eventualno radi o radu u smjenama.
"Da li je poslodavac obavezan odrediti tačan dan sedmičnog odmora radnika u ugovoru o radu, te da li je moguće da redovno donosi odluke o korištenju sedmičnog odmora o kojima će obavještavati radnika tri do pet dana prije njegovog korištenja?
Odredbom člana 24. stav 1. alineja g) Zakona o radu ("Sl. novine FBiH", br. 26/2016 i 89/2018 - dalje: Zakon) predviđeno je da se ugovor o radu zaključuje u pisanoj formi i sadrži, između ostalog, podatke o dužini i rasporedu radnog vremena. Stavom 2. navedenog člana propisano je da se umjesto navedenih podataka može u ugovoru o radu naznačiti odgovarajući član zakona, kolektivnog ugovora ili pravilnika o radu, kojim su uređena ta pitanja.
U skladu sa članom 46. stav 1. Zakona, radnik ima pravo na sedmični odmor u trajanju od najmanje 24 sata neprekidno, a ako je neophodno da radi na dan svog sedmičnog odmora, osigurava mu se jedan dan u periodu određenom prema dogovoru poslodavca i radnika koji ne može biti duži od dvije sedmice.
Shodno navedenom, zakonom nije određeno koji dani su radni tokom sedmice, a koji su dani sedmičnog odmora, što znači da poslodavac može, u skladu sa svojim potrebama, odrediti koji dani u sedmici su radni, a koje dane će radnici koristiti kao dane sedmičnog odmora.
U skladu sa Zakonom, određivanje tačnog dana sedmičnog odmora nije bitan elemenat ugovora o radu, pa, prema tome, nije obavezno da isti bude njegov sastavni dio, međutim, u ugovor o radu je neophodno unijeti podatke o dužini i rasporedu radnog vremena kako bi radnik bio upoznat na koji način će njegovo radno vrijeme biti organizirano, te ukoliko se eventualno radi o radu u smjenama. U navedenom smislu, ne postoji ni obaveza poslodavca da donosi odluke o danu sedmičnog odmora sve dok je radnik upoznat o dužini i rasporedu svog radnog vremena i dok se podaci o navedenom uredno unose u evidencije o radnom vremenu u skladu sa Pravilnikom o sadržaju i načinu vođenja evidencije o radnicima i drugim licima angažovanim na radu ("Sl. novine FBiH", br. 92/2016)."
(Izvod iz Mišljenja Federalnog ministarstva rada i socijalne politike, br. 03-34/11-2964/19 od 19.11.2019. godine)
